Árabes: todos iguais todos diferentes

Palestinos no mundo árabe: Por que o silencio?

Por Khaled Abu Toameh, xornalista palestino.
.
O autor do seguinte artigo, refírese á case nula repercusión que recibe na prensa internacional, acerca dos distintos abusos cometidos por diferentes estados árabes contra os palestinos. "Non só aos palestinos que viven en Líbano foilles negado o dereito á propiedade, senón que ademais, non teñen dereito a seguridade social para o coidado da saúde... Pode alguén imaxinar cal sería a reacción na comunidade internacional se, mañá, Israel aprobase unha lei que prohibe aos seus cidadáns árabes traballar como taxistas, xornalistas, médicos, cociñeiros, mozos, enxeñeiros e avogados?"

.

Cando foi a última vez que o Consello de Seguridade de Nacións Unidas se reuniu para condenar a un goberno árabe polos seus malos tratos cara aos palestinos? Como é que, grupos e individuos que se autodenominan "propalestinos" chegan aos campus universitarios en EEUU e Canadá, e permanecen en silencio cando Xordania revoga a cidadanía a miles de palestinos?

.

A apremiante situación dos palestinos que viven en países árabes en xeral, e en Líbano en particular, é sempre ignorada pola opinión dominante da prensa en Occidente. Como é que ignoran o feito de que Exipto, Siria, Líbano, Xordania e moitos países árabes máis continúan impondo severas restricións ás viaxes de palestinos? E onde se sitúan eses grupos e individuos respecto ao actual debate libanés sobre se outorgar, aos palestinos, os dereitos básicos negados durante longo tempo, incluíndo emprego, seguridade social e asistencia médica? Ou seica non escoitaron sobre este debate? É probable que non, xa que o caso non atraeu a atención da maioría dos comentaristas e correspondentes de Medio Oriente. Unha historia de noticias de palestinos, que non inclúan un ángulo anti-Israel, raramente se sitúa nas primeiras planas dos xornais occidentais. A demolición dun edificio ilegal -de propiedade árabe- en Jerusalem é, para a maioría dos correspondentes, máis importante que centos de miles de palestinos que en Líbano, continúan sufrindo por unha serie de restricións humillantes.

.

Reacción, nalgúns casos...
.
Non só aos palestinos que viven en Líbano foilles negado o dereito á propiedade, senón que ademais, non cualifican para o coidado da saúde e teñen prohibido -por lei- traballar nunha gran cantidade de empregos. Pode alguén imaxinar cal sería a reacción na comunidade internacional se, mañá, Israel aprobase unha lei que prohiba aos seus cidadáns árabes traballar como taxistas, xornalistas, médicos, cociñeiros, mozos, enxeñeiros e avogados? Ou se o Ministerio de Educación de Israel implementara unha directiva que vetase aos mozos árabes matricularse en universidades e escolas? Pero quen dixo que as autoridades libanesas non fixeron nada para "mellorar" a situación? De feito, os palestinos - que viven nese país - deberían estar agradecidos ao goberno libanés. Até 2005, a Lei prohibiu aos palestinos traballar en 72 profesións. Agora, a lista de empregos reduciuse a 50. Aínda, aos palestinos non lles está autorizado traballar como médicos, xornalistas, farmacéuticos ou avogados en Líbano. Para un palestino, ironicamente, é moito máis fácil adquirir a cidadanía americana e canadense que un pasaporte dun país árabe. No pasado, os palestinos -que vivían en Cisxordania e na Franxa de Gaza- eran mesmo autorizados a recibir a cidadanía israelí se casaban cun cidadán israelí, ou se reencontraban coas súas familias dentro do país. Agora, os políticos libaneses están a debater unha nova lexislación que puidese outorgar "dereitos civís" aos palestinos, por primeira vez en 62 anos. O novo proxecto de Lei inclúe o dereito á propiedade privada, a seguridade social e asistencia de saúde. Moitos libaneses se opoñen á lexislación por medo a que puidese facilitar o camiño á integración dos palestinos dentro de a súa sociedade e puidesen constituír unha carga para a economía.

.

O acalorado debate provocou que o Parlamento libanés pospuxese a votación do proxecto de lei até o próximo mes. Nadim Khoury, director do Human Rights Watch en Beirut, dixo: "Líbano colocou á marxe aos refuxiados palestinos durante décadas e, o Parlamento, debería aproveitar esta oportunidade para dar volta a páxina e pór fin á discriminación contra os palestinos". Rami Khouri, destacado xornalista libanés, escribiu en The Daily Star que "todos os países árabes maltratan a millóns de traballadores estranxeiros árabes, asiáticos e africanos, que sempre son considerados un pouco mellor que os escravos ou os traballadores contratados... Os malos tratos, as pésimas condicións de vida e o traballo limitado, a seguridade social e os dereitos á propiedade dos palestinos (en Líbano) son unha persistente mancha negra moral". Os xornalistas estranxeiros xustifican, sempre, a súa escasísima ou nula información sobre o sufrimento de palestinos no mundo árabe citando as "preocupacións de seguridade" e a dificultade en obter un visado de entrada a un país árabe. Pero esas son escusas débiles e desde logo inaceptables, dado o feito de que, a maioría, aínda poden escribir acerca destas cuestións desde os seus seguros despachos e fogares en Nova York, Londres e Paris. Non é seica o que case todos fan cando escriben acerca da situación en Cisxordania e a Franxa de Gaza?